Jaargang 26, 2022 - nummer 1

Voor het bepalen van samendrukkingsparameters worden laboratoriumproeven uitgevoerd. De uitvoering van de proef is in diverse normen en richtlijnen vastgelegd. Onderscheid wordt gemaakt in meertraps samendrukkingsproeven (Engels: Incremental Loading Test of Oedometer Test) en CRS-proef (Engels: Constant Rate of Strain Test). De interpretatie van de proef, ofwel het afleiden van samendrukkingsparameters is meestal niet vastgelegd, mede omdat de interpretatie afhankelijk is van het toe te passen zettingsmodel. Om parameters voor een zettingsmodel af te leiden uit samendrukkingsproeven en CRS-proeven is een simulatie van deze proeven een uitstekend instrument. Alleen op deze wijze kan worden aangetoond hoe parameters dienen te worden bepaald uit proeven. In dit artikel wordt de simulatie van een samendrukkingsproef afgeleid op basis van het veelgebruikte isotachenmodel inclusief een onmisbare beschrijving van consolidatie en worden de karakteristieken van het resultaat onderzocht. In een vervolgartikel wordt de simulatie van een CRS-proef behandeld. De simulatie van een samendrukkingsproef toont aan dat de gebruikelijke afleiding van parameters niet geheel correct is en dat aanscherping van de interpretatie noodzakelijk is.

Waterglasinjecties worden vaak toegepast als grondverbeteringstechniek om zandlagen te versterken voor tijdelijke en/of permanente situaties. Het betreft zogenaamde hardgels die worden toegepast als grondkerende injectielagen, als grondverbetering onder (monumentale) fundaties en/of paalpuntinjectie ter verhoging van het paaldraagvermogen. Tijdens projecten blijkt uit kernboringen in geïnjecteerd zand dat de druksterkte nogal kan variëren met locatie en diepte. De resultaten van het afstudeeronderzoek van Frank de Kievit (Universiteit Utrecht) laten zien dat organische stof mogelijk een rol speelt bij deze variatie in druksterkte en dat het daarom aan te raden is het organische stofgehalte mee te nemen in het ontwerp, hetzij door dit vooraf te bepalen, hetzij door een proefinjectie uit te voeren.

Grouting is een veelgebruikte grondverbeteringstechniek waarbij een water-cement mengsel geïnjecteerd wordt in de grond om de technische eigenschappen van de grond te veranderen en/of te verbeteren. Eén van de problemen bij deze techniek is het ontstaan van een grote hoeveelheid grout-overschotten, in de praktijk wordt dit ook wel spoil of retourspecie genaamd. Deze grout-overschotten zijn een mengsel van cement, water en verschillende soorten grond. In dit onderzoek wordt nagegaan op welke manier grout-overschotten gebruikt kunnen worden als vervanger van natuurlijk zand in zandcement voor funderingstoepassingen in de wegenbouw. Er worden een aantal stalen verzameld uit verschillende bouwwerven in Vlaanderen. Deze bestaan zowel uit vloeibare stalen (opgeslagen in kuilen) als vaste stalen (uitgegraven uit kuilen en opgeslagen op de bouwwerf). De grout-overschotten worden gebroken en hun verschillende eigenschappen zoals de korrelverdeling, zandequivalent, hydrometeranalyse, methyleenblauw-waarde en plasticiteitsindex worden bepaald. De gebroken grout-overschotten worden gebruikt ter vervanging van natuurlijk zand in zandcementmengsels. Vervolgens worden de mechanische eigenschappen van de zandcementmengsels onderzocht. De bekomen testresultaten bewijzen dat het mogelijk is om gebroken grout-overschotten te gebruiken in zandcementmengsels waarbij de vooropgestelde druksterkte nog steeds behaald wordt.

In 2017-2018 heeft Mobilis in combinatie met Van den Biggelaar Grond en Waterbouw voor Afvalzorg te Assendelft een geheel nieuwe loskade met een viaduct voor de verbinding van de kade met het bedrijfsterrein van Afvalzorg ontworpen en uitgevoerd. TBI-onderneming Mobilis heeft in eigen beheer het definitief en uitvoeringsontwerp van het viaduct uitgevoerd. Het bijzondere aan het ontwerp van het viaduct is dat één van de landhoofden door middel van een fundering op staal direct op de afvalberg wordt gefundeerd. In dit artikel wordt ingegaan op het ontwerp, uitvoering en gemeten zettingen van de fundering op de afvalberg.

In deel 1 van dit artikel werd voor het project De Zalmhaven ingegaan op de berekeningswijze van de geotechnische draagkracht volgens NEN 9997-1+C2;2017 [1] en de bepaling van de statische en dynamische veerstijfheid van de paalfundering van de 215 m hoge woontoren. In deel 2 wordt ingegaan op de verwachtte zetting van het gebouw en de invloed op de omgeving, welke gedetailleerd is geanalyseerd met behulp van 3D Eindige Elementen berekeningen. Er wordt tevens aandacht besteed aan de tijdsafhankelijke toename van de normaalkracht in de palen. Tenslotte worden de resultaten van inmiddels uitgevoerde zettingsmetingen tijdens de bouw in relatie tot de zettingsprognose behandeld.